Ένα Μάθημα Με Τα Μάτια Κλειστά!

Λίγο πριν ολοκληρωθεί η σχολική χρονιά οι τελειόφοιτοι μαθητές μας  της Στ τάξης έζησαν μια ιδιαίτερη εμπειρία,  ένα μάθημα με τα μάτια κλειστά, ένα μάθημα ενσυναίσθησης  όπως είπαν και οι ίδιοι. Έχοντας φέρει μαντίλια κλείσαμε τα μάτια μας και το «μάθημα» ξεκίνησε. Ο λόγος στους μαθητές μας.

Τη λέξη ενσυναίσθηση τη βρίσκεις σε μια σελίδα από ένα βιβλίο, σε ένα λεξικό, όχι όμως στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Στο σημερινό μάθημα στη γλώσσα κάναμε πράξη αυτή τη λέξη κλείνοντας τα μάτια μας, μπαίνοντας για λίγο στη θέση ενός τυφλού ανθρώπου.

Σήμερα λοιπόν η μέρα μας ξεκίνησε κάπως στα «τυφλά». Δηλαδή στο σκοτάδι. Μόλις έβαλα το μαντίλι στα μάτια μου, σκέψεις και συναισθήματα τριγύριζαν στο μυαλό μου. Εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να δω τίποτα, ούτε να σκεφτώ, αλλά ούτε και να νιώσω ασφάλεια. Το μόνο που με οδηγούσε στο «φως» ήταν οι ήχοι και οι φωνές των συμμαθητών και της δασκάλας μου.

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τόσο εύκολα μπορεί να χαθεί μια αίσθηση που ως τώρα θεωρούσα δεδομένη και ποτέ δεν είχα σκεφτεί πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει χωρίς αυτή.

Στην αρχή αισθάνθηκα λες και ήμουν μόνη μου, χωρίς βοήθεια, ευάλωτη, ανασφαλής. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε και να ακούω τις φωνές των συμμαθητών μου ένιωσα καλύτερα. «Παρακολουθούσα τη συζήτηση» με την ακοή μου, σήκωνα το χέρι μου και περίμενα να ακουστεί το όνομά μου για να μιλήσω.

Κλείνοντας τα μάτια αισθάνθηκα πως η αφή μου ήταν τα μάτια μου, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να καταλάβω κάποιον ή να αναγνωρίσω τα δικά μου αντικείμενα. Επίσης η ακοή μου είχε αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό προκειμένου να καταλαβαίνω σε ποιο μέρος της τάξης βρισκόταν η κυρία μας.

Βγάζοντας τα μαντήλια μας, πήραμε όλοι μια βαθιά ανάσα κι αρχίσαμε να λέμε τις εντυπώσεις μας.

Όταν έβγαλα το μαντήλι, ένιωσα πως η όραση είναι ευλογία που φωτίζει τη ζωή με χαρά.

Όταν η δασκάλα μας μας είπε να βγάλουμε τα μαντίλια, ξέδεσα τον κόμπο αμέσως  κι έβγαλα γρήγορα το μαντήλι. Αισθάνθηκα ανακούφιση. Εγώ με μια κίνηση ξαναείχα την όρασή μου, εκείνοι όμως;

Όταν έβγαλα το ύφασμα, αρχικά ένιωσα σαν να τυφλώθηκα από το φως και ύστερα ένιωσα ασφάλεια. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την ημέρα αυτή «Μέρα ενσυναίσθησης», καθώς νιώσαμε για λίγο πώς είναι οι μη βλέποντες άνθρωποι. Ήταν μια αληθινά ξεχωριστή εμπειρία.