Βήματα στο Φως σου!

Μια σχολική επίσκεψη γίνεται αφορμή για δημιουργική έμπνευση...που συνοδεύεται από την παραγωγή και σκηνοθεσία μιας ταινίας μικρού μήκους!

Στα πλαίσια του Διιδρυματικού – Διατμηματικού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας για την Εκπαίδευση» του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών,  η εκπαιδευτικός του σχολείου μας, Μαρίνα Ραουζέου, δημιούργησε ένα βίντεο – αφιέρωμα στο δρώμενο «Dialogue in the Dark» του θεάτρου Badminton.

Δείτε την ταινία, ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο :

https://www.youtube.com/watch?v=9Xw5SHKC5pI

Διαβάστε το συνοδευτικό κείμενο του αφιερώματος:

Dialogue in the dark – Βήματα στο φως σου

Μια διαδρομή στο σκοτάδι. Τη στιγμή που η όραση σιωπά, ξεκινά ένα ιδιαίτερο παιχνίδισμα των αισθήσεων που απομένουν. Ένας μοναδικός διάλογος μέχρι την έξοδο προς το φως. Μια εμπειρία που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά και τον νου. Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να βιώσουν ένα μαγικό ταξίδι ενσυναίσθησης, αντίληψης της διαφορετικότητας και αναγνώρισης της ισοτιμίας.

Στον εκθεσιακό χώρο του Badminton,  άνθρωποι με μεράκι και θετική διάθεση με ξεναγούν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια αντίληψης της πραγματικότητας. Η επαφή με ζητήματα καθημερινότητας των ατόμων με μειωμένη ή καθόλου όραση μοναδική.  Άγνωστες πτυχές της ζωής τους και πρακτικές ανάγκες, των οποίων η κάλυψη θεωρείται για πολλούς δεδομένη και αυτονόητη, αισθητοποιούνται με έναν τρόπο άμεσο και παραστατικό. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να υπάρχει ένα τόσο δυνατό φως, φως που σημαίνει διάθεση για ζωή, απόλαυση μικρών καθημερινών πραγμάτων που σηματοδοτούν την ουσία της, βίωση του κόσμου μέσα από τέσσερις αισθήσεις που λειτουργούν με τέτοια ένταση, έτοιμες να ρουφήξουν κάθε ερέθισμα που προκαλεί συγκίνηση, εγρήγορση, μαγεία και χαρά στην ανθρώπινη ψυχή.

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας με την προσοχή στραμμένη στο  μοναδικό ηχοτοπίο που ξετυλίγεται γύρω σου. Όλα αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και σημασία όταν οι προσλαμβάνουσές σου είναι αλλιώτικες από αυτές που έχεις συνηθίσει. Υλικά και αντικείμενα, των οποίων την ύπαρξη θεωρούμε δεδομένη και υπό άλλες συνθήκες αγνοούμε, αρχίζουν να υπάρχουν γύρω μας με έναν τρόπο διαφορετικό. Τα μάτια, είτε κλειστά είτε ανοιχτά δεν είναι πια σε θέση να δείξουν τον δρόμο. Το σκοτάδι οξύνει τι υπόλοιπες αισθήσεις. Η φωνή του ξεναγού, το διακριτικό άγγιγμα του σώματος του άλλου, ένας ήχος, ένα σημείο αναφοράς, όλα συμβάλλουν στο να βρούμε τον προσωρινά χαμένο προσανατολισμό μας. Η ομάδα αποκτά ξεχωριστούς δεσμούς, βρίσκει τον προορισμό της σε σχέση με τον άλλον,  έναν άλλον που μπορεί να αντιληφθεί τις ανάγκες και τη διαφορετικότητά όντας στην ίδια θέση με καθέναν από εμάς.

Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά ∙ από τα πιο πρακτικά μέχρι και τα πιο φιλοσοφικά. Πώς νιώθει ένας άνθρωπος που χάνει την όρασή του σε ένα μεταγενέστερο στάδιο της ζωής του; Άραγε του λείπουν τα χρώματα και οι μορφές που γνώρισε στην πρώτη παιδική ηλικία; Πώς τον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν για πρώτη φορά ή οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται στον δημόσιο χώρο; Η καθημερινότητά του; Οι απαντήσεις που παίρνω από τους ξεναγός είναι αυθεντικές και προσωπικές, μα μέσα από αυτές καταδεικνύεται μια κοινή, πανανθρώπινη αλήθεια ∙ όλοι οι άνθρωποι επιθυμούμε τα ίδια αγαθά και αξίζει να έχουμε ίδιες ευκαιρίες σε μια ζωή σύντομη και όμορφη, γεμάτη σκληρότητα και μαγεία, δυσκολίες και χαρές.

Συνάντησα ανθρώπους με και χωρίς όραση που ζουν ανάμεσά μας, συναντούν δυσκολίες, δίνουν αγώνα για τα δικαιώματα των ατόμων χωρίς όραση, αποτελούν πρότυπα ζωντάνιας, εκπέμπουν θετική ενέργεια, βιώνουν χαρές και λύπες. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που έχουν αναλάβει όμως έναν ρόλο ανεκτίμητης αξίας ∙ να κάνουν για λίγο όλους εμάς να έρθουμε πιο κοντά σε μια παράλληλη πραγματικότητα, χωρίς να την προσπεράσουμε ή να στρέψουμε αλλού το βλέμμα. Η προσέγγιση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη λύτρωση του «να φτάνει κανείς τελικά στο φως» ή τη συνειδητοποίηση του πόσο τυχερός είναι κανείς όταν προσλαμβάνει τα ερεθίσματα και με τις πέντε του αισθήσεις. Η προσέγγιση αυτή, αντιθέτως, εκπέμπει γνήσιο συναίσθημα και αξιοπρεπή στάση απέναντι στο δώρο που λέγεται ζωή, εκπέμπει πίστη στο χρέος του ανθρώπου να ζήσει έντονα, να αξιοποιήσει το ψυχικό και πνευματικό του δυναμικό λέγοντας ένα ηχηρό «ναι, μπορώ» σε ό,τι ενδέχεται στα μάτια μιας κοινωνίας να φαντάζει μειονεξία, αδυναμία, ειδική ανάγκη, έλλειψη, ατυχία. Η αλήθεια της ζωής ξεπερνά τα πρακτικά εμπόδια και τα κοινωνικά στερεότυπα, κι έρχεται να συναντήσει την εγγύτητα της ψυχής, την ανθρώπινη ουσία που ξεφεύγει από τους φραγμούς των οπτικών εντυπώσεων. Οι τελευταίες, πολλές φορές αξιοποιούνται λαθεμένα και στερούν από εμάς την ευκαιρία να πλησιάσουμε τον άλλον, να γνωρίσουμε αυτό που πραγματικά είναι κι έχει να προσφέρει ή να πει.

Ένα μάθημα αντίληψης της ουσίας των πραγμάτων, μια διαλεκτική αξιοπρέπειας και κατάφασης στη ζωή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα, τη Μαριλή, τον Γιάννη, τη Μαριάννα, τη Χρυσέλλα, την Ιωάννα, τον Θεόδωρο, σε όσους με υποδέχτηκαν και μου πρόσφεραν μια αξέχαστη γεύση από τον κόσμο τους, τον κόσμο μας, σε όσους μου αποκάλυψαν πτυχές του που μέχρι τώρα δε γνώριζα, διευρύνοντας τους ψυχικούς και πνευματικούς μου ορίζοντες.

Ευχαριστώ από καρδιάς. Σας αποχαιρετώ για να σας συναντήσω ξανά εκεί έξω στον αγώνα που λέγεται ζωή, στη μάχη που λέγεται ανθρώπινη δύναμη και αξιοπρέπεια.