Η φίλη μας η Αφροδίτη!

Τον Μάρτιο οι μαθητές της Δ' τάξης υποδεχτήκαμε μια νέα συμμαθήτρια, την Αφροδίτη. Όμως η υποδοχή μας δεν ήταν η συνηθισμένη. Όλοι μας, μόλις την αντικρίσαμε, είπαμε στην Αφροδίτη μια άσχημη κουβέντα. Καθένας που έλεγε κάτι άσχημο για εκείνη, έσκιζε και από ένα κομμάτι της. Στο τέλος, η Αφροδίτη ήταν κυριολεκτικά "κομμάτια". Παρατηρήσαμε πως κάθε μας κουβέντα έκανε μεγάλο κακό στη νέα μας φίλη. Έπειτα αναρωτηθήκαμε αν θα υπήρχε κάποιος τρόπος να την κάνουμε ξανά όπως ήταν πριν. Όλα τα παιδιά κατάλαβαν πως έπρεπε να την κολλήσουμε, όμως αυτό δεν έφτανε και όπως επεσήμανε μια συμμαθήτριά μας, χρειαζόταν μαζί με το σελοτέιπ να λέμε και μια καλή, γλυκιά κουβέντα στην Αφροδίτη μας, μια συγγνώμη. Έτσι κι έγινε! Καθένας με τη σειρά του και πάλι κολλούσε το κομμάτι του με τα υπόλοιπα μέχρι που "ξαναφτιάξαμε" την Αφροδίτη. Όμως η Αφροδίτη, όπως πολύ σωστά παρατήρησαν τα παιδιά δε ήταν όπως πριν.

Καταλήξαμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως μπορεί με μια συγγνώμη να γιατρεύουμε τις πληγές, αλλά τα σημάδια μένουν. Γι' αυτό είναι καλύτερα να προσέχουμε τα λόγια μας, να μην ξεστομίζουμε άσχημες κουβέντες, γιατί ίσως να μπορέσουμε να επανορθώσουμε για το λάθος μας μα το σημάδι θα είναι πάντα εκεί...