Μια διαδρομή στο σκοτάδι. Τη στιγμή που η όραση σιωπά, ξεκινά ένα ιδιαίτερο παιχνίδισμα των αισθήσεων που απομένουν. Ένας μοναδικός διάλογος μέχρι την έξοδο προς το φως. Μια εμπειρία που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά και τον νου μας. Τη Δευτέρα 30 Μαρτίου οι μαθητές της Στ’ τάξης του σχολείου μας είχαν την ευκαιρία να βιώσουν ένα μαγικό ταξίδι ενσυναίσθησης, αντίληψης της διαφορετικότητας και αναγνώρισης της ισοτιμίας. Στον εκθεσιακό χώρο του Badminton,  άνθρωποι με μεράκι και θετική διάθεση μάς ξενάγησαν σε πρωτόγνωρα μονοπάτια αντίληψης της πραγματικότητας. Συγκεκριμένα, ήρθαμε σε επαφή με ζητήματα καθημερινότητας των ατόμων με μειωμένη ή καθόλου όραση.  Άγνωστες πτυχές της ζωής τους και πρακτικές ανάγκες, των οποίων η κάλυψη θεωρείται για πολλούς δεδομένη και αυτονόητη, αισθητοποιήθηκαν σε εμάς με έναν τρόπο άμεσο και παραστατικό. Αναρωτηθήκαμε πώς είναι δυνατόν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να υπάρχει ένα τόσο δυνατό φως, φως που σημαίνει διάθεση για ζωή, απόλαυση μικρών καθημερινών πραγμάτων που σηματοδοτούν την ουσία της, βίωση του κόσμου μέσα από τέσσερις αισθήσεις που λειτουργούν με τέτοια ένταση, έτοιμες να ρουφήξουν κάθε ερέθισμα που προκαλεί συγκίνηση, εγρήγορση, μαγεία και χαρά στην ανθρώπινη ψυχή.

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, περίπατος στον Εθνικό Κήπο και προσοχή στραμμένη στο  μοναδικό ηχοτοπίο που ξετυλίγεται γύρω σου. Το κελάρυσμα και η δροσιά του νερού που κυλά, το άγγιγμα μιας καλαμιάς, το κελάηδισμα των πουλιών.  Απλές διαδρομές και περιήγηση στους πολύβουους δρόμους με τα ηχητικά σήματα να διευκολύνουν την πορεία μας, επιβίβαση στο μετρό και αναζήτηση μιας πολυπόθητης θέσης. Όλα αποκτούν ιδιαίτερο νόημα και σημασία όταν οι προσλαμβάνουσές σου είναι αλλιώτικες από αυτές που έχεις συνηθίσει. Φτάνουμε στο καφέ και είναι πια γενική διαπίστωση πως κάθε χώρος συνοδεύεται από τη δική του μυρωδιά, τους δικούς του ήχους. Το ψιλό γρασίδι, τα θορυβώδη χαλίκια, το ξύλινο πάτωμα, η απαλή ταπετσαρία στέλνουν διαφορετικά και μοναδικά σήματα στο σώμα μας. Οι ανάγλυφοι χάρτες και οι πινακίδες που ψηλαφίζουμε με αγωνία μαρτυρούν την ανάγκη μας για πληροφορία, αλληλεπίδραση και ανατροφοδότηση. Όλα αυτά δίνουν ένα μοναδικό χρώμα στη βόλτα μας. Υλικά και αντικείμενα, των οποίων την ύπαρξη θεωρούμε δεδομένη και υπό άλλες συνθήκες αγνοούμε, αρχίζουν να υπάρχουν γύρω μας με έναν τρόπο διαφορετικό. Τα μάτια μας, είτε κλειστά είτε ανοιχτά δεν είναι πια σε θέση να μας δείξουν τον δρόμο. Το σκοτάδι οξύνει τι υπόλοιπες αισθήσεις. Προσανατολιζόμαστε γρήγορα, πιο γρήγορα απ’ ό,τι φανταζόμαστε ή περιμέναμε. Η φωνή του ξεναγού μας, το διακριτικό άγγιγμα του σώματος του άλλου, ένας ήχος, ένα σημείο αναφοράς, όλα συμβάλλουν στο να βρούμε τον προσωρινά χαμένο προσανατολισμό μας. Η ομάδα μας αποκτά ξεχωριστούς δεσμούς, βρίσκει τον προορισμό της σε σχέση με τον άλλον,  έναν άλλον που μπορεί να αντιληφθεί τις ανάγκες και τη διαφορετικότητά μας όντας στην ίδια θέση με καθέναν από εμάς. Πηγαίνουμε για ψώνια. Η ποικιλία των σχημάτων παίρνει επάξια τη θέση της ποικιλίας των χρωμάτων. Χάντρες, υφάσματα, μυρωδιές φρούτων και ξηρών καρπών, διαφορετικές υφές αντικειμένων συνθέτουν την παράξενη ομορφιά ενός κόσμου που υπάρχει ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτόν που προσπερνάει η φευγαλέα εντύπωση της όρασής μας.

Τα ερωτήματα που μας γεννιούνται είναι πολλά ∙ από τα πιο πρακτικά μέχρι και τα πιο φιλοσοφικά. Απίστευτο πώς μια παιδική ψυχή μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της ανθρώπινης ανάγκης που είναι ίδια για όλους μας ανεξαρτήτως χαρακτηριστικών και σωματικών δυνατοτήτων. Πώς νιώθει ένας άνθρωπος που χάνει την όρασή του σε ένα μεταγενέστερο στάδιο της ζωής του; Άραγε του λείπουν τα χρώματα και οι μορφές που γνώρισε στην πρώτη παιδική ηλικία; Πώς τον αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν για πρώτη φορά ή οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται στον δημόσιο χώρο; Η καθημερινότητά του; Το μαγείρεμα; Η ανάγκη για επικοινωνία και η χρήση κινητού τηλεφώνου ή μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Οι απαντήσεις που παίρνουμε από τον ξεναγό μας είναι αυθεντικές και προσωπικές, μα μέσα από αυτές καταδεικνύεται μια κοινή, πανανθρώπινη αλήθεια ∙ όλοι οι άνθρωποι επιθυμούμε τα ίδια αγαθά και αξίζει να έχουμε ίδιες ευκαιρίες σε μια ζωή σύντομη και όμορφη, γεμάτη σκληρότητα και μαγεία, δυσκολίες και χαρές.

Παίξαμε με τα παιχνίδια τους, ψηλαφίσαμε αντικείμενα καθημερινής χρήσης ∙ ένα ρολόι, μια τράπουλα, μια κούκλα πρώτης γραφής, έναν μετρητή θερμοκρασίας. Γνωρίσαμε τη γραφή τους, τον κώδικα Braille. Ουσιαστικά, ψηλαφίσαμε πτυχές της καθημερινότητάς τους με υλικό και πνευματικό τρόπο. Συναντήσαμε ανθρώπους με και χωρίς όραση που ζουν ανάμεσά μας, συναντούν δυσκολίες, δίνουν αγώνα για τα δικαιώματα των ατόμων χωρίς όραση, αποτελούν πρότυπα ζωντάνιας, εκπέμπουν θετική ενέργεια, βιώνουν χαρές και λύπες. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που έχουν αναλάβει όμως έναν ρόλο ανεκτίμητης αξίας ∙ να κάνουν για λίγο όλους εμάς να έρθουμε πιο κοντά σε μια παράλληλη πραγματικότητα, χωρίς να την προσπεράσουμε ή να στρέψουμε αλλού το βλέμμα. Η προσέγγιση αυτή δεν έχει καμία σχέση με τη λύτρωση του «να φτάνει κανείς τελικά στο φως» ή τη συνειδητοποίηση του πόσο τυχερός είναι κανείς όταν προσλαμβάνει τα ερεθίσματα και με τις πέντε του αισθήσεις. Η προσέγγιση αυτή, αντιθέτως, εκπέμπει γνήσιο συναίσθημα και αξιοπρεπή στάση απέναντι στο δώρο που λέγεται ζωή, εκπέμπει πίστη στο χρέος του ανθρώπου να ζήσει έντονα, να αξιοποιήσει το ψυχικό και πνευματικό του δυναμικό λέγοντας ένα ηχηρό «ναι, μπορώ» σε ό,τι ενδέχεται στα μάτια μιας κοινωνίας να φαντάζει μειονεξία, αδυναμία, ειδική ανάγκη, έλλειψη, ατυχία. Η αλήθεια της ζωής ξεπερνά τα πρακτικά εμπόδια και τα κοινωνικά στερεότυπα, κι έρχεται να συναντήσει την εγγύτητα της ψυχής, την ανθρώπινη ουσία που ξεφεύγει από τους φραγμούς των οπτικών εντυπώσεων. Οι τελευταίες, πολλές φορές αξιοποιούνται λαθεμένα και στερούν από εμάς την ευκαιρία να πλησιάσουμε τον άλλον, να γνωρίσουμε αυτό που πραγματικά είναι κι έχει να προσφέρει ή να πει.

Στο «τέλος» του ταξιδιού μας γνωρίσαμε τη Μέι, μια σκυλίτσα-οδηγό που συντροφεύει στη ζωή και τις διαδρομές του ένα άτομο χωρίς όραση. Η Μέι είναι ένας ειδικά εκπαιδευμένος σκύλος. Γνωρίζει ιταλικά, μιας και οι εντολές που υπακούει είναι διατυπωμένες σε αυτήν τη γλώσσα! Κοιτώντας πιο ψηλά από τα συνηθισμένα , μη εκπαιδευμένα σκυλάκια, βρίσκει εμπόδια στον δρόμο σου και σε βοηθά να τα αποφύγεις, υποδεικνύει καθίσματα σε δημόσιους χώρους, ανταποκρίνεται στα καλέσματα του αφεντικού της, κάνοντας τη ζωή και την καθημερινότητά του πιο λειτουργική. Το σαμάρι που φορά την τοποθετεί σε έναν ρόλο στα καθήκοντα του οποίου συμπεριλαμβάνονται η  υπευθυνότητα και απόλυτη συγκέντρωση. Χάδια, λιχουδιές και εντολές από περαστικούς αδυνατούν να αποσπάσουν την προσοχή της, γεγονός που αποδεικνύει την απόλυτη αφοσίωση στις ανάγκες, τα θελήματα και τις προσταγές του αφεντικού της, με το οποίο αναπτύσσει έναν μοναδικά ισχυρό δεσμό.

Ένα μάθημα αντίληψης της ουσίας των πραγμάτων, μια διαλεκτική αξιοπρέπειας και κατάφασης στη ζωή. Εκ μέρους όλων των μαθητών στέλνουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κώστα, την Ιωάννα, τον Θεόδωρο, σε όσους μας υποδέχτηκαν και μας πρόσφεραν μια αξέχαστη γεύση από τον κόσμο τους, τον κόσμο μας, σε όσους μας αποκάλυψαν πτυχές του που μέχρι τώρα δε γνωρίζαμε, διευρύνοντας τους ψυχικούς και πνευματικούς μας ορίζοντες.

Ευχαριστούμε από καρδιάς. Σας αποχαιρετούμε για να σας συναντήσουμε ξανά εκεί έξω στον αγώνα που λέγεται ζωή, στη μάχη που λέγεται ανθρώπινη δύναμη και αξιοπρέπεια.

Οι μαθητές της Σχολής Χατζήβεη και οι δασκάλες τους.

«…και λέει η ιστορία για ένα λαό από ουρανό πλασμένο και φωτιά που ένα μονάχα δεν μπορεί: να σκύβει…»

Όμορφα ποιήματα, θεατρικά σκετς και τραγούδια στόλισαν τη γιορτή της 25η Μαρτίου που παρουσίασαν οι μαθητές της Γ΄ Τάξης του Σχολείου μας. Συγκινώντας ακόμη μια φορά το κοινό με το ήθος και τη σοβαρότητά τους, οι μαθητές τίμησαν την εθνική μας επέτειο  χαρίζοντας στιγμές περηφάνιας μέσα από την αναβίωση γεγονότων που αποτελούν την εθνική μας κληρονομιά.

Ένα μεγάλο μπράβο από όλους μας! 

Τα μαθήματα Ρομποτικής έφτασαν στο τέλος τους, ο ενθουσιασμός μας όμως όχι! Οι μαθητές της ομάδας «ROBO-X» της Σχολής Χατζήβεη μαζί με την προπονήτριά τους και δασκάλα Πληροφορικής, Μαρίνα Ραουζέου, δουλέψαμε ομαδικά, μάθαμε, προγραμματίσαμε και διασκεδάσαμε αφάνταστα, δημιουργώντας κατασκευές LEGO με αυτόματους μηχανισμούς. Η ομαδική δουλειά που κάναμε όλο το προηγούμενο διάστημα κορυφώθηκε με τη συμμετοχή μας στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ρομποτικής για παιδιά Δημοτικού, που διεξήχθη το Σάββατο 14 Μαρτίου στις εγκαταστάσεις του ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου «Ελληνογερμανική Αγωγή».

Το πλαίσιο του διαγωνισμού - Λεπτομέρειες

Τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εκπαιδευτικής Ρομποτικής αποκλειστικά για παιδιά Δημοτικού, ηλικίας 8-12 ετών, ανακοίνωσε για πρώτη φορά ο Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός WRO Hellas με την υποστήριξη του ΟΤΕ και της COSMOTE. O διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της ευρύτερης προσπάθειας για τη διάδοση της νέας εκπαιδευτικής μεθόδου STEM (Science-Technology-Engineering-Mathematics) και την ένταξή της στο σύστημα  διδασκαλίας και εκπαίδευσης μαθητών στην Ελλάδα.  

http://www.wrohellas.gr/

Ο Διαγωνισμός με θέμα «Η δική μου πόλη», διήρκεσε από τα τέλη Οκτωβρίου 2014 έως τον Μάρτιο 2015 και διοργανώθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων, με τη βοήθεια της Πανελλήνιας Ένωσης Καθηγητών Πληροφορικής (ΠΕΚΑΠ).

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που έχει στόχο να δώσει την ευκαιρία σε παιδιά και δασκάλους και από τις 13 Περιφέρειες της χώρας, να αναπτύξουν το ταλέντο τους, τη φαντασία τους και τις επιστημονικές τους δεξιότητες για να σχεδιάσουν και να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη ρομποτική κατασκευή-μοντέλο η οποία θα  προσομοιώνει το θέμα του διαγωνισμού «H δική μου πόλη». Η αξιολόγηση του έργου κάθε ομάδας, αποτελούμενης από 3 έως 6 μαθητές, πραγματοποιήθηκε από επιτροπή έγκριτων  επιστημόνων με κριτήρια τη σύλληψη της ιδέας, τον προγραμματισμό, την κατασκευή, την παρουσίαση, τη λειτουργία της Ομάδας και το σχεδιασμένο video (animation) με το λογισμικό προγραμματισμού Scratch.

Η πορεία προς τον διαγωνισμό

Η ενθουσιώδης διάθεση και εξαιρετική συνεργασία μεταξύ έξι μαθητών της Στ’ Δημοτικού του σχολείου μας, οδήγησε στη δημιουργία μιας δεμένης ομάδας, η οποία εργάστηκε με μεράκι πάνω στο κομμάτι της κατασκευής, του προγραμματισμού και της τελικής παρουσίασης της ιδέας για μια «Δική μας πόλη»! Ο Στέφανος, ο Χρήστος, ο Νίκος, ο Ανδρέας, ο Μύρωνας και ο Ηλίας έδωσαν το δικό τους χρώμα και ρυθμό στα μαθήματά μας, δουλεύοντας ακούραστα και με απίστευτο ζήλο, προκειμένου να πετύχουν τη δημιουργία μιας μακέτας που θα αντιπροσώπευε τα όσα ήδη ξέρουμε, αλλά και τα όσα νέα μάθαμε πάνω στο πώς τα δομικά στοιχεία LEGO μπορούν να συνδυαστούν με τους αντίστοιχους αυτοματισμούς LEGO.  Φύλλα εργασίας και βίντεο με έννοιες κινητικής και μηχανικής, φυλλάδια με προτάσεις για ρομποτικά μοντέλα και ολοκληρωμένες κατασκευές LEGO, ψηφιακές προσομοιώσεις κατασκευών, σενάρια προγραμματισμού με το λογισμικό Scratch και αυθεντικά δομικά στοιχεία LEGO αποτέλεσαν τα υλικά που μας οδήγησαν στη γνώση και την έμπνευση.

Η δική μας συμμετοχή

Το σενάριό και η τελική μας μακέτα αφορούσαν στην προσομοίωση μιας ορεινής πόλης που πρέπει να προστατέψει το ορυχείο της. Διαμαντάκια μεταφέρονται με τελεφερίκ και προσγειώνονται στο έδαφος με ειδικό ασανσέρ.

Οχήματα και εξειδικευμένο προσωπικό τα παραλαμβάνει, για να τα αποθηκεύσει σε μηχάνημα αυτόματης επεξεργασίας πετρωμάτων.

Περιστρεφόμενο ραντάρ ανιχνεύει ελικοπτεράκι που πετάει πάνω από την πόλη και, λειτουργώντας ως πλήρες αμυντικό σύστημα, προειδοποιεί για ενδεχόμενη απειλή, εκτοξεύοντας εικονικά πυραυλάκια μέσα από το πρόγραμμα Scratch κάθε φορά που ανιχνεύει αντικείμενο στον εναέριο χώρο της πόλης μας.

(Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη Γ. και τον Βασίλη Γ. που συνεισέφεραν στην τελική διαμόρφωση της μακέτας μας με αυθεντικές δικές τους κατασκευές!)

Η παρουσία μας στον διαγωνισμό

 Το περίπτερο μας  «3» του διαγωνισμού, Η μακέτα μας τράβηξε τα βλέμματα των επισκεπτών του διαγωνισμού και εισέπραξε τα συγχαρητήρια των κριτών!

Η αίσθηση; Σα να βρίσκεται κανείς σε έναν τεράστιο εκθεσιακό χώρο φαντασίας και δημιουργικότητας με τις ρομποτικές κατασκευές του κάθε περιπτέρου να θυμίζουν πυροτεχνήματα παιδικής εφευρετικότητας και καινοτομίας.

Στα πρώτα περίπτερα του χώρου οι ROBO-X εκπέμπουν θετική ενέργεια, διαμορφώνοντας μοναδικό κλίμα που μαγνητίζει την προσοχή και το ενδιαφέρον όλων!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που αφιέρωσαν χρόνο, διοχέτευσαν ενέργεια, έδειξαν εμπιστοσύνη στη φαντασία και αφοσίωση στη δουλειά τους. Ο δρόμος μας ως τον διαγωνισμό τελείωσε και θα μας μείνει αληθινά αξέχαστος. Νέοι δρόμοι όμως ανοίγονται μετά από την πρώτη αυτή προσπάθεια! Οι ROBO-X πρόκειται να μοιραστούν την έμπνευση και την εμπειρία τους μέσα από έναν κύκλο συναντήσεων με μαθητές μικρότερων τάξεων του δημοτικού μας σχολείου, με στόχο να μεταδώσουν γνώση, ενθουσιασμό και δημιουργική διάθεση στις μελλοντικές ρομποτικές ομάδες!

Αναπαριστώντας τον Ευαγγελισμό, παίζοντας το κρυφό σχολείο, υποδυόμενοι τους ήρωες της Επανάστασης του 1821 και τα Κλεφτόπουλα, οι μαθητές του νηπιαγωγείου και του προνηπίου μας πραγματοποίησαν την επετειακή  γιορτή τους  την Δευτέρα 23 Μαρτίου του 2015.

Στο χώρο του γυμναστηρίου, οι μικροί καλλιτέχνες με θεατές τους μαθητές και τις μαθήτριες καθώς και τις δασκάλες της Α’ δημοτικού τραγούδησαν, με συνοδεία σαντουριού και κιθάρας και χόρεψαν παραδοσιακούς σκοπούς. Έτσι λοιπόν ανέπτυξαν το θρησκευτικό και εθνικό τους φρόνημα και βίωσαν καλύτερα τις ημέρες αυτές.

Ελπιδοφόρο μήνυμα έστειλαν εφέτος οι διακρίσεις στην τάξη των Νηπίων(!)  στο Ατομικό Σχολικό Πρωτάθλημα.

 Συγκεκριμένα είχαμε τρία προκριθέντα Νήπια στα Τελικά Αττικής. Οι εν λόγω, βενιαμίν σκακιστές του σχολείου μας, είναι οι:

 Παππάς Λέανδρος  (ασημένιο μετάλλιο στην προκριματική φάση), Παπαζωγράφος Κωνσταντίνος & Σταχούλης  Νικόλαος.

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους  σκακιστές του σχολείου μας, από όλες τις τάξεις, που πήραν μέρος στους Σκακιστικούς Αγώνες και μας έκαναν περήφανους  για τις εκπληκτικές μάχες στην σκακιέρα, την αγωνιστικότητα και το ήθος που επέδειξαν!

ΟΜΑΔΙΚΟ ΣΧΟΛΙΚΟ

Η Σκακιστική ομάδα  μας ,συνέχισε την επί σειρά ετών παράδοση του σχολείου μας και διακρίθηκε στην προκριματική φάση του Ομαδικού Σχολικού Πρωταθλήματος Αττικής, παίρνοντας την πρόκριση για την Τελική Φάση.

Η ομάδα μας εφέτος, πλαισιώθηκε από νέα μέλη και παρ όλη την νεοσύστατη σύνθεση της, κατάφερε να δώσει την πρόκριση στο σχολείο μας .

Η πολλά υποσχόμενη, σύνθεση της ομάδας μας αποτελείται από τους μαθητές:

1.Χατζηβεης Στελιος

2.Παπασωτηριου Παναγιωτης

3.Κοντος Αποστολος

4.Γκαραβελα Ρωμυλαια

5.Μπαμπουλας Κωσταντινος

6.Θεοχαρης Χρηστος

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά!

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα νερού (22 Μαρτίου) μιλήσαμε για τη σημασία του νερού στη ζωή μας και βρήκαμε τρόπους για την εξοικονόμηση  του. Έπειτα τα παιδιά έγιναν μικρές σταγόνες μέσα από τις ζωγραφιές τους και έπεσαν στη διψασμένη γη για να προσφέρουν όλα τα οφέλη τους. Τέλος φτιάξαμε  με το κάθε τμήμα χωριστά, μία αφίσα για να την αναρτήσουμε στο διαδίκτυο και  να διεκδικήσουμε καθαρό νερό για τα παιδιά του κόσμου.

Οι μαθητές του νηπιαγωγείου της Σχολής Χατζήβεη πραγματοποίησαν επίσκεψη την περασμένη Πέμπτη στο λαογραφικό μουσείο της Αγγελικής Χατζημιχάλη.

Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να βιώσουν μία ενδιαφέρουσα ξενάγηση στα δωμάτια του σπιτιού της λαογράφου που γεννήθηκε πριν από 120 χρόνια.

Φωτογραφίες,ξυλόγλυπτα,πήλινα σκεύη και κεντήματα μιας άλλης εποχής ήταν μερικοί από τους θησαυρούς που βρήκαν τα παιδιά όταν άνοιξαν το σεντούκι της γιαγιάς Αγγελικής.

Αρχικά οι μαθητές γνώρισαν προσωπικές της φωτογραφίες "απλώνοντάς τις μπουγάδα" για να τις παρατηρήσουν καλύτερα.Έπειτα επισκέφθηκαν την κουζίνα του σπιτιού όπου έπαιξαν το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού αναζητώντας παραδοσιακά οικιακά σκεύη. Η ξεναγός έδειχνε στα παιδιά τα σκεύη που χρησιμοποιούμε σήμερα και αυτά έπρεπε να βρουν τα αντίστοιχα παραδοσιακά.(μύλος του καφέ,πινακωτή,φόρμες κέικ,κατασαρόλε κ.α.)

 Έπειτα κινηθήκαμε στο χώρο της τραπεζαρίας όπου τα παιδιά  θαύμασαν υπέροχα κεντήματα και έπαιξαν με τα χάρτινα αντίγραφά τους.

Τέλος ανεβήκαμε στο 2ο όροφο του μουσείου για να δούμε από κοντά πορτραίτα της λαογράφου αλλά και να γνωρίσουμε το χώρο όπου η Αγγελική Χατζημιχάλη κατέγραφε με την γραφομηχανή της τα λαογραφικά στοιχεία που συνέλεγε απ'όλη την Ελλάδα.

Την Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 οι μαθητές της Ε’ τάξης είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά τον συγγραφέα Παναγιώτη Τσιρίδη και το έργο του «Εδώ Παύλος». Οι μαθητές χωρισμένοι σε τέσσερις ομάδες ανακάλυψαν τους ήρωες του βιβλίου μέσα από αποσπάσματα. Η πολιτιστική συνάντηση έκλεισε με διασκευασμένο τραγούδι σε στίχους του ίδιου του συγγραφέα και μουσική από την κιθάρα του, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ηχηρό μήνυμα κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, κεντρικά θέματα που πραγματεύεται το βιβλίο.

Όπως κάθε χρόνο, οι μαθητές της Δ' τάξης του σχολείου μας επισκέφθηκαν τον βράχο της Ακρόπολης και πραγματοποίησαν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα "Ο Ερμής κι ο Περικλής". Με εργαλεία όπως κιάλια και πυξίδες, οι μαθητές ακολούθησαν το ανηφορικό μονοπάτι προς τον βράχο και έφτιαξαν μόνοι τους τον χάρτη της γύρω περιοχής, προσθέτοντας κάθε φορά τα κτίρια που συναντούσαν. Έμαθαν πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία για τα θέατρα κάτω από την Ακρόπολη, όπως και για τα κτίρια γύρω από τον Παρθενώνα. 

Στο τέλος του προγράμματος, η ξεναγός πολύ πρόθυμα απάντησε στις ερωτήσεις των μαθητών, οι οποίες βασίστηκαν στις γνώσεις τους από το μάθημα της Ιστορίας αλλά και στην παρατήρηση των κτιρίων κατά την περιήγησή τους. 

  Εμψυχωτές και ηθοποιοί, συνεργάτες του εκδοτικού οίκου Λιβάνη μαζί με τη συγγραφέα Ιωάννα Μπαμπέτα επισκέφθηκαν το σχολείο μας στα πλαίσια των πολιτιστικών συναντήσεων.

  Διηγήθηκαν στα παιδιά του νηπιαγωγείου και του προνηπίου το βιβλίο "Ένα τριαντάφυλλο για τη δασκάλα μου". Η συγγραφέας κατόπιν μοιράστηκε μαζί τους την προσωπική παιδική της εμπειρία    που  έγινε η αφορμή για να γράψει το βιβλίο αυτό. Στη συνέχεια το δραματοποίησαν μαζί τους. Οι μικροί μαθητές ζωντάνεψαν τις σελίδες του βιβλίου παίρνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους και μεταμορφώθηκαν σε χαρωπά λουλούδια.

 Στόχος του βιβλίου αυτού ήταν να περάσει το μήνυμα ότι σε κάθε πρόβλημα μπορούμε να βρούμε μια λύση.

Τέλος η συγγραφέας υπέγραψε αφιερώνοντας τα βιβλία της στα παιδιά και κατασκεύασαν  μαζί ένα λουλούδι για κάθε παιδί.